ψυχόκομπος

-ον, Μ

αγέρωχος στην ψυχή ή στο πνεύμα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ψυχή + κόμπος «θόρυβος, αλαζονεία» (πρβλ. γλωσσό-κομπος)].